احساس شرم

و احساس متناسب با فقدان غم است(البته نه افسردگی، افسردگی احساس نیست)
آدم های زیادی را می بینیم که از اینکه ترک شده اند یا رابطه شان با هر تلاشی که کرده اند، کار نکرده و به پایان رسیده، خجالت میکشند و این از دست دادن را ضعفی برای خود میدانند. و این منزوی شان میکند.

گاهی ما هم که بیرون گودیم برای اینکه هرچه زودتر حال او را خوب کنیم، پیام هایی به او میدهیم که بیشتر این شرم را تشدید میکند.

لیاقتت رو نداشت، باید زودتر ولش میکردی، من که صدبار بهت گفتم اینقدر تحویلش نگیر، تو خیلی ساده ای، بابا بیخیال به درک که رفته و......

این جمله ها با هر نیت خوبی که باشد، فقط به فرد حمله میکند و عملکردش را زیر سوال میبرد. حال آنکه کسی که فقدانی را تجربه میکند بیشتر از سرزنش، نگاه امن و چشمانی درد آشنا میخواهد.
که اول کمکش کند احساسات پیچیده اش به این تجربه را حس کند و بعد بتواند عادت هایی که درونش بوده و اجازه داده آسیب ببیند در رابطه را پیدا کند.
مشفقانه آنها را کنترل کند و بیاموزد چطور رابطه سازنده شکل دهد و چطور به شکل سازنده ای رابطه اش را حفظ کند.